Nəfs qəbirstanlığı

Tamilla və İsmayıl uzun müddətdir piyada getdiklərindən yorğunluq hiss etməyə başlamışdılar. Amma görünür getdikləri yer onlar üçün əhəmiyyət kəsb edirdi. Yol həddən artıq daş-kəsəkli idi, günəş qürub etdiyindən ayaqlarının altını güclə görürdülər. İsmayıl tez-tez getsə də, Tamilla ona çatmaqda çətinlik çəkirdi. Sevgilisinin geriyə qaldığını görən İsmayıl ona qolundan yapışmasını işarə etdi. Xeyli müddət belə addımladıqdan sonra bir təpənin üstünə çatdılar. Təpənin digər yamacında böyük bir qəbirstanlıq yerləşirdi. Qəbirstanlığın qəribə görünüşü var idi. Qəbirlər bir-birinə elə sıx yerləşdirilmişdi ki, onların arasından keçmək üçün mütləq bir neçə qəbri tapdalamaq lazım idi. Qəribəliyin bir göstəricidi də o idi ki, qəbirlərin üstündə ad yazılsa da, doğum və ölüm tarixi yazılmamışdı. Heç bir gül, heç bir çələng, heç bir şəkil, heç bir sinədaşı yox idi. Ancaq və ancaq baş daşı, başqa heç nə. Baş daşlarının ikisində Tamillanın və İsmayılın adı da vardı. Onlar xortlamış ölü idilər???... Girişdə belə bir yazı yazılmışdı: “Müharibəsi özünə qarşı olanların Nəfs qəbirstanlığı”. Oğlan və qız gördükləri mənzərədən dəhşətə gəl
mişdilər. Amma onların təəccübü yuxarıda sadalanan qəribəliklərdən deyildi. Çünki onlar bu qəbirstanlığın yaradıcılarından idilər. Əvvəlcə İsmayıl, ardınca Tamilla H.O.S.Ta qoşulduqdan sonra öz nəfsi üzərində qələbə çalan hostçular bura gəlib, bir-birinin gözü qarşısında öz nəfslərini basdırmışdılar. Hərənin adı öz nəfsinin baş daşı üzərinə yazılmışdı... İndi isə qəbirlərin əksəriyyəti açılmışdı. Toxunulmamış qəbirsayı barmaqla sayılacaq qədər idi. İsmayıl qabaqda, Tamilla onu arxasınca ehtiyatla yamaca endilər. Axı bu necə ola bilərdi? Uzun müddət mübarizədən sonra qurduqları bu cəmiyyət də boş çıxdı??? Tamilla bu mənzərəni gördükcə kövrəlirdi. İsmayılın ürəyi dözmədi:
- Ağlama, sevgilim, görürsən hələ qazılmamış qəbirlər var... Deməli bu yola birlikdə çıxdığımız dostlarımız hələ...
Yaxınlıqdan gələn tappıltı İsmayılın sözünü kəsdi. Deyəsən kimsə qəbir qazırdı. Qazanın kim olduğunu görəndə oğlan və qız təəccübdən özlərini itirdilər. Qəbir qazan da onları görəndə əlini saxladı. Bu oğlan cütlüklə eyni vaxta HOSTa qoşulmuş və onların ən yaxşı dostu olan Sənan idi.
- S..ə..nan, sən nə edirsən?
- Hə, sizsiz... Xoş gəlmisiniz... Mən də nəfsim üçün darıxmışdım. Gəldim ona bir baş çəkim... He-he-he
- Bəs bizim məqsədimiz? Sən özün öz əqidəni ayaqlar altına atırsan? Axı sənə nolub?
- Eeehhh... Qoy qırağa bu söhbətləri. Bu qəbirləri görürsən? Bunların hamısını bi
zim güvəndiyimiz insanlar söküb... Mən də fikirləşdim ki, onlar belə edirlərsə, mən niyə...
Sənan sözünü bitirməmiş axırıncı zərbəni qəbrin üstünə endirdi. Qəbir açılan kimi Sənanın bədəninə soyuqluq çökdü, gözlərini yumdu. Açanda isə gözünün qarası ağından seçilmirdi. Sanki vəhşiləşmiş bir heyvan kimi kənara sıçrayıb qaçdı və qaranlıqda gözdən itdi. Tamilla artıq dəhşətdən o qədər ağlamışdı ki, hicabı və paltarının yaxası islanmışdı. İsmayılın əsəbdən bədəni titrəyirdi. Yumruğunu qüvvətlə sı
xaraq:
- Ağlama, Tamilla... Deyirəm sənə ağlama... Satqınlar... Öz nəfsləri üçün qiyamət günü elan etdilər. Çox cəmiyyətə qarşı mübarizə apardıq, indi növbə özümüzə qarşı mübarizəyə başlamaqdı. Artıq bu ölülər içərisində sağ qalanlar ancaq bizik. Qorxma, Allah bizimlədir. Bu hələ sonun başlanğıcıdır...

Tənha şəhid