Sadə gələcək-İlk addımlarım

Sakit bir səhər... Şəhərdən çox uzaq bir meşədə unudulmuş amma hələ də insan hənirtisi gələn daxma... Günəşin ilk şəfəqləri və körpə qığıltısı... Burda bir ailə yaşayır. Cəmiyyətin iyrəncliklərindən bezən və öz kiçik ailəsini qorumağa çalışan Ata. Öz əri ilə həmfikir olan və həmişə ona dayaq olan Ana. Və..və bir də balaca, “həyatın gözəllikləri”ni görməmiş Körpə... Ata ucu-bucağı görünməyən meşəyə baxaraq yenə də dərin fikrə dalmışdı. Onun gözləri mənalı və yorğun görünürdü. Heç otuz beş yaşı tamam deyildi, artıq saçına dən düşmüşdü. Bir anlığa öz həyatı gözünün qabağından keçdi. Həmişə ehtiyac içində keçən uşaqlıq, ətrafındakı hər şeyin göründüyü kimi olmadığını başa düşdüyü yeniyetməlik və bu dövrdə mənəvi saflıq tapdığı HOST... Ağaclardan birində budaqdan-budağa tullanan sərçələr Atanın fikrini cəlb elədi. Bir sərçə öz yuvasındakı kürt yatan dişisini digər sərçələrdən qorumağa çalışırdı. Amma digər sərçələr nədənsə onları əhatəyə alaraq imkan düşdükcə hücum edib dimdikləyirdilər. Sonda ata və ana sərçə öz yuvalarını qoyub uçub getməyə məcbur oldular. Bu hadisə Ataya başına gələn müsibəti xatırlatdı...

-...... Vəliyəv kimdi?
-Mənəm.
-Tebrik edirem oğlunuz oldu.
-Çox sağ olun, sizi şad xəbər olasınız.....
Bir müddət fasilədən sonra....Ata:
-Bağışlayın yenə nəsə demək istəyirsiz?
-Yooox, bəs muştuluq vermirsiz?
Ata əlini cibinə atır, cəmi bir beş manatlıq var.
-Xanım, cibimdə olanım budu, bəs edər???
Tibb bacısının üzündəki təbəssümü narazılıq əvəz edir. “Bu boyda kişinin cibində düzgün pul da yoxdu” deyə-deyə uzaqlaşır.(Elə bil pul kişiliyə zada baxır)
Ananı və Atanı saxta gülüşlərlə xəstəxanadan yola salırlar. Həyətdə qaraçı dilənçilər onları qarşılayır.
-Ay bala, sən bu gözəl gəlinin canına, sən bu gözəl körpənin canına bir nəzir ver....
Ata əsəbləşir:
-Siz bizə nifrət edə-edə nə təhər pul istəyirsiniz?!!
Qaraçılar biri o birisinə pıçıldayır:
-Deyəsən köhnə HOSTçulardandı...eeehhhh. Başlayacaq yenə ağıl öyrətməyə....uufff
Ata özünü ələ alaraq Ananın qolundan tutub çıxışa doğru addımlayır.Yeni ana olmuş arvadına rahat olsun deyə Ata onu evə taksi ilə aparmağı qərara alır. Xəstəxana qabağında dayanan taksiyə minirlər:
-Xahiş edirəm, Qara Qarayev 68 ünvanına...
-Baş üstə....
Evə çatırlar.
-Borcum nə qədər olacaq?
-5 manat...hehehe
-Nə qədər??? Axı biz cəmi 2 km yol getmişik.
-A kişi, sən nə təhər adamsan...Axı sənin təzəcə oğlun olub, bəs şirinlik vermirsən? Şirinlik ver ki, Uşaq yaxşı, Atalı-Analı böyüsün...hehehe
Evə gəldikdən sonra, dost-tanış hamısı tökülüşüb gəlir...
-Oooo, nə yaxşı oldu....Yemək-içmək nə vaxt olacaq?
-Şirinlik vermək vacibdi, yoxsa Uşaq sağlam böyüməz axı....Həm də yekə kişisən sonra camaat nə deyər? Oğlu oldu amma bir dənə “yüngülvari qonaqlıq” da vermədi.( Yüngülvari qonaqlıq təqribən 200 manat tutur. Atanın aylıq maaşı isə cəmi 110 manat idi...)
-BƏSDİİİİİ!!!! Yetər, alçaqlar!!!! Bizi rahat buraxın, budurmu sizin dostluğunuz, qohumluğunuz....Niyə soruşmursuz belə kasıbçılığın içində necə xəstəxana borclarını ödədik? O xarabadan evə gələnə kimi hamı bizdən şirinlik istəyir...İndi də siz başladız!!! Rədd olun evimdən...Hamınız cəhənnəm olun....

Körpə ağlamaq səsi Atanı fikrindən ayırdı. Deyəsən həmin hadisəni indi baş verdiyini sanıb həqiqətdə qışqırmışdı. Körpə də həmin qışqırıqdan qorxmuşdu. Ana yan otaqdan qaçıb gəldi:
-Əzizim, nolub? Yaxşısan?
-Narahat olma, bir an özüm-özümə əsəbləşdim...

*** *** ***

Həyat özünün bütün iyrəncliklərini Ataya göstərmişdi. Uşaqlığı ehtiyac içində keçmişdi. Valideynləri onun böyüyüb tərbiyəli, vicdanlı bir insan olmasını arzulayırdılar. Amma ətrafındakı həyat ona çox qəribə gəlirdi. Valideynlərinin ona öyrətdikləri onların yaşadığı məhlədə “keçmir
di”. Bütün məhlə uşaqları güc hesabına qabağa düşməyə çalışırdılar. Söyülən söyüşlər, heç nədən yaradılan məhlə davaları Atanı həyata pis gözlərlə baxmağa məcbur edirdi. 14 yaşına çatanda artıq ətrafındakı zövqlər dəyişməyə başlamışdı. Artıq uşaqlıqda əllərinə pul düşən kimi saq qız, bulka almağa qaçan dostları indi pul tapan kimi siqaret almağa, “bazlığa” getməyə başlamışdılar. Heç nə anlamayan Ata bir dəfə soruşanda ki, “bazlıq nədir?” hamı ona “sən lap ana uşağısan ki, ala. Get kişiliyi öyrən.” deyib gülmüşdü. Məktəbdə yalnız 1-2 dostu var idi. Sinifdəki qoluzorlu uşaqların çoxu özündən zəifləri döyərək özlərini qızlara göstərirdilər. Qızların çoxu da bundan “təsirlənib” onlarla yaxınlıq edirdilər. Ata dərslərini əla oxuyaraq valideynlərini sevindirməyə çalışırdı. Amma burda da onu rahat buraxmırdılar. Yaxşı oğlanlar ondan yoxlamalar olanda istifadə edir, başqa yerdə “kitab yeyən heyvan” deyirdilər. Məhz bu məktəbdə o, öpüşüb-görüşən oğlanların bir-birinə sadəcə pula görə hörmət elədiyini görmüşdü. Artıq həyata nifrət edən Ata ancaq ürəkdən bağlandığı iki dostu ilə oturub-dururdu. Yaxınlıqdakı məscidə gedib namaz qılmağı öyrənmişdilər. Amma kimsə biləndə ki, dostlar namaz qılandılar, birinci sualları bu olardı: Şiəsən yoxsa sünni? Soruşan şiə olanda üzlər gülərdi. Amma sünnilərin içinə düşəndə hamı onlara düşmən gözü ilə baxardı. Hamı öz məzhəbini bir cür başa salırdı. Maraqlısı da o idi ki, hamısı adama inandırıcı gəlirdi. Dostlar artıq nəyin düz nəyin səhv olduğunu bilmirdilər. Ata özü üçün belə bir nəticə çıxartmışdı: İslam ideologiyası ən mükəmməl ideologiyadı, amma onu artıq parçalayıb tanılmaz hala salıblar. Bundan sonra namaz qıldıqlarını hamıdan gizlətməyə başladılar. Məktəbi qurtaranda direktor attestat verməkdən imtina edərək 50 man pul tələb eləmişdi. Yazıq valideynlər yüksək instansiyalara şikayət etsələr də, ordan da rüşvət istəmişdilər. Sonda borc tapıb Atanın attestatını ala bilmişdilər. Yavaş-yavaş bataqlığı xatırladan cəmiyyətə uyğunlaşmağa çalışan Atanı və dostlarını HOST xilas eləmişdi. Onlar kimi eyni düşüncəli gənclərin hələ də olduğunu öyrənən dostlar mənəvi azadlıq və rahatlıq tapmışdılar. Tez-tez görüşən və daha çox hostçularla tanış olan Atanın sevincinin həddi-hüdudu yox idi. Ana ilə də məhz burada tanış olmuşdu. Amma sonralar...
HOSTa qoşulduqdan sonra Ata və dostlarının həyatı tamamilə dəyişmişdi. Onlar uzun müddət axtardıqlarını tapmışdılar. Bu cəmiyyətdə nə söyüş, nə içki, nə də siqaret var idi. Hostçular bir-birinə hədsiz dərəcədə güvənirdilər. Əvvəl kiçik bir rep qrupla başlamış HOST, indi böyük bir cəmiyyətə çevrilmişdi. Hostçular bütün çirkinliklərinə qarşı çıxır, mentalitetə nifrət edir, sərhədlərdən azad olmaq istəyirdilər. Ata hostçuların demək olar ki, hamısı ilə dostluq edirdi. Gün keçdikcə HOSTun sıraları artırdı. Hostçular müxtəlif qruplar yaradaraq insanları düzgünlüyə çağırırdılar.Məhz bu qrupların birində Ana ilə tanış olan Ata ona aşiq olmuşdu. Sonralar öyrənmişdi ki, Ana da ona biganə deyil...

*** *** ***

Artıq bir neçə il idi ki, HOST mövcud idi və nəzərə çarpacaq dərəcədə böyümüşdü. Qoşulan gənclərin sayı artmaqda idi. Amma bu dövrdə Atanın, eləcə də digər hostçuların həyatlarında faciə baş verdi. Hüquq mühafizə orqanlarının başıpozuq işçiləri əsl məqsədləri araşdırmadan HOSTu dövlət təhlükəsizliyinə qarşı təxribat törətməyə hazırlaşmaqla ittiham etdilər. Əslində bu işdə “hostçu”ların böyük əməyi olmuşdu. Bütün respublika daxilində hostçulara qarşı təqiblərə başlanmışdı. HOSTun qarşı olduğu bir çox “şərəfli” insancığazlar könüllü antihost dəstələri yaratmaqla əvvəllər mövcud olan “gözəl həyat”ı geri qaytarmağı qarşılarına məqsəd qoyaraq bu təqiblərə qoşulmuşdular. Tezliklə satqınlar hesabına HOSTun bəzi fəalları həbs olunmuşdular. Çoxu
na müxtəlif maddələrlə iş verib ömürlük həbsə saldılar. Hətta bəzi şayiələrə görə bəzilərini muzdlu qatillər tərəfindən qətlə yetirmişdilər. Camaatın çoxu da həqiqəti bilsələr də hostçu görən kimi polisə zəng edirdilər. Hostçulardan pulu olanlar öz ailəsi ilə birlikdə xaricə qaçmağa məcbur oldular. Xaricə qaçanlar imkan olduqca burdakıları ölkədən çıxartmağa çalışırdı. İmkanları çatmayan Ata kimi hostçular isə HOST sevgisini qəlblərinin dərinliklərində gizlətməli olmuşdular. Artıq Ana ilə ailə həyatı qurmuş və ata olmağa Ata ailəsini qorumaq üçün məcburi olaraq burda qalmalı olmuşdu. Xəstəxanadakı hadisələrdən və bir dilənçinin onu tanımasından sonra O, Ana ilə Körpəni götürüb başqa bir şəhərə, ordan da bir xeyli uzaq olan bu meşə daxmasına gətirməli ol
muşdu...
Axşam yeməyindən sonra Ata balaca stolun arxasına keçib Qaraqan adlı bir hostçu tərəfindən yazılmış və bir vaxtlar bütün hostçuların stolüstü kitabına çevrilmiş “A” kitabını oxumağa başladı. Onun özünə də qəribə gəlirdi; bu kitabı ən az 50 dəfə oxumuşdu, amma nədənsə yenə oxumaq is təyirdi. Kitabın üz qabığına baxdı; yalnız “A” hərfi, ilk baxışda heç bir məna verməyən “A” hərfi ...Yanındakı şkafın qapısından sürüşüb çıxmış qara rəngli bir şey Atanın diqqətini çəkdi. Axı bunlar bir zamanlar onları digərlərindən fərqləndirən qara kapüşonlar idi... Ahhhh, o günlər... Birdən qapını bərk döydülər. Ata diksindi. Ana yandakı otaqdan qorxmuş vəziyyətdə içəri qaçaraq:
-Ata, onlar bizi öldürəcəklər... Mənim Körpəmmmm...
Qeyri-ixtiyari bir hiss Atanı qapıya tərəf apardı. Qapını açdı. Bu nədir? Qapının ağzında 400-dən çox adam var idi. Hamısı da... Hamısı da... Hamısı da QARA KAPÜŞONDA... Qabaqda duran, üzü görünməyən adam sakitcə pıçıldadı:
-Ata və Ana...
Səs Ataya tanış gəldi.
-Bəli...
-Axı biz demişdik ki, bu dünyanı dəyişmək təkcə bizim missiyamızdı... Biz qayıtdıq və qisasımız amansız olacaq... Hostçular siz bizimləsinizmi???


Tənha şəhid