Dəniz və Gənc

Artıq bu əzablar qəlbini və beynini yormuşdu. Dərdini bölmek ve baş-başa qalmaq üçün bir yer vəya bir nəfər axtarırdı. Uzaqdan bir dəniz gördü. Əvvəl onun dəniz olduğuna inanmadı. Çünki çox “dənizlərə” rast gəlmişdi. Amma yaxınlaşıb baxanda onların sadece yağış yağanda suları çoxalan bataqlıq olduğunu görmüşdü. Bunun çoxdan axtardığı dəniz olduğunu sanıb yanına getdi. Sahilində oturub ona baxmağa başladı. Dəniz bir qız kimi necə də gözəl görünürdu. İlahi, bu qızı o ömrü boyu seyr edə bilərdi. Bundan sonra her gün denizin sahilinə gəlib onu seyr edirdi. Bu sakit baxışlar uzun müddet davam etdi. Bütün əzablarını unudub ancaq dənizə baxirdi. Amma birdən bir səs ona mane oldu. Kimsə yerdən götürdüyü daşlarla onun dənizini daşlayırdı. İstedi onun qarşısını alsın, desin ki, mənim dənizimi daşlama. Amma haqqı yox idi, Kimsə bu sahilə ondan çox əvvəl gəlmişdi. Dəniz də onu qəbul eləmişdi. Niyə Kimsə belə gözəli daşlayırdı? Bunu anlaya bilmədi. Bəlkə bununla öz sevgisini vəya nifrətini bildirmək isteyirdi. Amma onun bunu bilmeye de haqqı yox idi. O getməli idi. Bu onun yox, Kimsənin dənizi idi. Dənizə sonuncu dəfə baxıb: Mən səni sevirəm, - deye picildadi. Amma Kimsenin atdığı daşlardan yaranan dalgaların sesi dənizə bu sözləri eşitməyə mane oldu. Dəniz sadəcə neçə vaxtdır onun yanına gəlib onu seyr edən bu gəncin getdiyini görüb şiddətlə özünü qayalara çırpmağa başladı. Gənc “Çalış bataqlıq olma, Gözel qız – dəniz” deye pıçıldadı. Deyəsən dəniz bu pıçıltını eşitdi. Dəniz gənc qaranlıqda itənə qədər onun arxasınca baxdı. Gənc bundan sonra onun yanına getmir. Amma özünə başqa dəniz də axtarmır. Çünki bu ona yetərli oldu. Dəniz artıq onun qəlbində öz yerini tutmuşdu. Bəlkə nə vaxtsa bu dəniz də bataqlığa çevriləcəkdi. Amma yəqin həmin nə vaxt ancaq ölümdən sonra olar…